Global Responsibilities for Global Health Rights Towards a Global Health Fund

There is no translation available.

Van idee naar realisatie

2,5 miljard mensen ter wereld hebben tot op vandaag geen toegang tot basisgezondheidszorg. De Millennium Ontwikkelingsdoelstellingen, in het bijzonder deze welke betrekking hebben op de gezondheidszorg, zullen helemaal niet bereikt worden in 2015. Meer zelfs, recent wetenschappelijk onderzoek door medewerkers van de Hélène De Beir Foundation heeft aangetoond dat, wanneer er geen bijzonder initiatief genomen wordt, de inwoners van de armste landen ter wereld, op basis van de huidige ontwikkelingsmodellen zelfs binnen 30 à 40 jaar geen toegang tot basisgezondheidszorg zullen hebben. Dit is onaanvaardbaar !

Op basis van de discussienota die de essentie van de bevindingen van het onderzoek omvatte, organiseerde de Hélène De Beir Foundation van 19 tot 21 oktober 2009 de Internationale Global Responsibilities for Global Health Rights Conference in Brussel. Meer dan 80 internationale experten en praktijkmensen op het vlak van wereldgezondheidszorg, hebben er nieuwe benaderingen gezocht om een antwoord te geven op deze onaanvaardbare werkelijkheid. De Conferentie heeft een aanzet gegeven tot het uitwerken van haalbare oplossingen die de armsten ter wereld op een kortere termijn toegang moet geven tot basisgezondheidszorg.

De huidige ontwikkelingsdoelstellingen die streven naar nationale financiële zelfstandigheid voor gezondheidszorg zijn gedoemd om te mislukken

Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie is er per persoon / per jaar 40 US dollar (26,8 euro) nodig om basisgezondheidszorg te verlenen in de armste landen ter wereld. Dit is een klein bedrag vergeleken met de budgetten van 2.500 tot 3.500 US dollar die jaarlijks per persoon uitgegeven worden in landen met een hoog inkomen, maar een onrealistisch hoog bedrag voor landen met een laag inkomen. Dr. Gorik Ooms, voormalig Algemeen Directeur van Artsen Zonder Grenzen België, afgevaardigd bestuurder van de Hélène De Beir Foundation en momenteel als professor verbonden aan de London School of Hygiene & Tropical Medicine presenteerde hierover nauwkeurig cijfermateriaal voor tientallen ontwikkelingslanden.

Onderstaande tabel toont duidelijk aan dat het vooropgestelde minimumbedrag van 40 US dollar (26,8 euro) totaal niet aansluit bij de huidige ontwikkelingsmodellen die nationale financiële zelfstandigheid blijven opleggen aan ontwikkelingslanden. Zelfs indien de ontwikkelingslanden hun belofte nakomen (Abuja Declaration) om 15% van hun GDP te voorzien voor gezondheidszorg, dan blijven zij ver verwijderd van de middelen die nodig zijn en blijft meer dan 1/3 van de mensheid nog tientallen jaren verstoken van basisgezondheidszorg.

Verder heeft het IMF de ontwikkelingslanden gewaarschuwd om niet te veel te rekenen op buitenlandse hulp omdat deze onzeker is. Dat is ook de reden waarom ontwikkelingslanden blijven verkiezen om de hun aangeboden hulp te investeren in infrastructuur, en niet in opleiding en lonen van medisch personeel omdat dit vaste, terugkerende kosten zijn, die bij een terugval van de donaties niet meer financierbaar zijn. Het resultaat is dat men doorheen Afrika nieuwe infrastructuur ziet ontstaan, die niet functioneert omdat er geen personeel is.

Een breuk in het denken over wereldgezondheidszorg is onafwendbaar: nieuwe middelen in aangepaste structuren: de idee van een Global Health Fund

De OCDE landen hebben beloofd om 0.7% van hun bruto binnenlands product voor internationale solidariteit te voorzien. Wat we nodig hebben is 0.1% van het bruto binnenlands product - slecht 1/7 van wat tientallen jaren geleden beloofd is voor gezondheidszorg. Tegen 2015 - het jaar waarin beloofd werd om de Millenniumontwikkelingsdoelstellingen te halen - zou dat 50 miljard US dollar ( 33,5 miljard euro) moeten zijn, als we dit samentellen met nog eens 50 miljard US dollar ( 33,5 miljard euro eigen inkomsten van de ontwikkelingslanden, komen we tot het resultaat van 100 miljard US dollar (67 miljard euro) of 40 US dollar ( 26,8 euro) per persoon. Dit is haalbaar en realistisch.

50 miljard US dollar (33,5 miljard euro) is veel geld, maar recent opgerichte wereldgezond- heidsstructuren zoals het Global Fund voor de bestrijding van aids, tuberculose en malaria, bewijzen dat het mogelijk is om substantiële bedragen te verzamelen en te verdelen, terwijl ook oog wordt gehouden op de vermindering van het risico op corruptie en slecht beheer.

Een totaal nieuw financieringsmechanisme is niet nodig om het doel te bereiken. In feite functioneert het Global Fund ter bestrijding van aids, malaria en tuberculose reeds als een trans-nationaal sociaal zekerheidsmechanisme. De Hélène De Beir Foundation stelt voor om het mandaat van het Global Fund, dat zijn efficiëntie de afgelopen jaren bewezen heeft, uit te breiden naar een Global Health Fund dat voorziet in de financiering van basisgezondheidszorg.

Alle experten waren het erover eens dat er moet afgestapt worden van het idee dat hulpverlening tussen staten slechts tijdelijk zou zijn en op basis van vrijgevigheid, maar dat het idee moet aanvaard worden dat gezondheidszorg een verantwoordelijkheid is van de hele wereld. Hulp, gebaseerd op vrijwillige bijstand, is op dit moment de grootste motivatie in de benadering van ontwikkelingssamenwerking en dat is hoogst problematisch. Het gegeven dat 40 US dollar ( 26,8 euro ) per persoon / per jaar voor basisgezondheidszorg zou moeten voorzien worden, kan enkel efficiënt zijn als dit bedrag ook gegarandeerd is. Het zal niet werken wanneer de middelen enkel voorradig zouden zijn in tijden van economische hoogconjunctuur, maar zouden verdwijnen wanneer de economie minder goed functioneert.

De Hélène De Beir Foundation zal in de toekomst de idee van algemene verantwoordelijkheid voor gezondheidszorg over de grenzen heen promoten bij regeringen, niet-gouvernementele organisaties en nationale en internationale instellingen. Het idee is tegelijkertijd eenvoudig en revolutionair. Het betekent simpelweg dat wanneer men accepteert dat gezondheid een mensenrecht is, we erkennen dat dit ook nationale en internationale verplichtingen inhoudt. Als we deze verplichtingen erkennen dan aanvaarden we ook dat we een verplichting hebben van solidariteit over de grenzen heen. Want wanneer het gaat over de realisatie van toegang tot basisgezondheidszorg, dan moeten en kunnen we echt de wereld veranderen.

De Hélène De Beir Foundation heeft zich als objectief gesteld het ondersteunen van de menselijke waardigheid voor iedereen, met een focus op gezondheidszorg, en dit door onderzoek, overleg en het creëren van bewustwording. President Jimmy Carter, President Mary Robinson en andere internationale personaliteiten hebben hun steun aan de Foundation toegezegd. Mary Robinson, voormalig President van Ierland en voormalig Hoog Commissaris voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties en Voorzitter van GAVI is speciaal naar Brussel gekomen om haar steun aan de Conferentie te betuigen, samen met de gerenommeerde Amerikaanse ontwikkelingseconoom Jeffrey Sachs. Hare Koninklijke Hoogheid Prinses Astrid van België vereerde de Conferentie met haar aanwezigheid en gaf blijk van haar steun aan de conclusies van de Conferentie.

Francis De Beir, Voorzitter van de Hélène De Beir Foundation:

“Dit is een voorbeeld van het werk dat mijn dochter gedaan zou hebben moest zij niet vermoord zijn geweest. Toen ik de Hélène De Beir Foundation opgericht heb, heb ik getracht om haar overtuiging en haar ideeën in de Foundation te verankeren. Dit is haar nalatenschap aan de wereld. Het is vreemd, maar moest zij niet gestorven zijn zou ik dit initiatief niet genomen hebben. Zoals één van de deelnemers aan de Conferentie me zei, het is een voorbeeld van een merkwaardige samenkomst van goed en slecht. Uit een dramatische gebeurtenis werden de grondvesten gelegd van een idee dat bergen kan verzetten."